Η ιστορία μας ξεκινάει απ’ τις Σέρρες, κάπου μέσα στο 2000. Δυο φοιτητές που γνωρίστηκαν στα λεωφορεία με προορισμό τη Θεσσαλονίκη και τις μουσικές του “Μύλου”. Ο Θάνος Λέντης κι ο Ηλίας Πάλλας. Ξεκινήσαμε να γράφουμε τα πρώτα μας τραγούδια στην κουζίνα-στούντιο-μπαρ του πρώτου. Στο σπίτι πάνω απ’ το βενζινάδικο, στη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το πρωί σχολή, το απογευματάκι καφές και τσιγάρα στο μπαλκόνι, το cd να παίζει muse και radiohead, μέσα η κιθάρα και οι στίχοι απλωμένοι στο τραπέζι και το βραδύ παραλίγο… ξαπλωμένοι στο πάτωμα του old clasic rock bar.

Το πρώτο τραγούδι ήταν η ” Έβελιν”, με όσα ακόρντα ξέραμε. Ονομάσαμε το σχήμα Kaida , όπως η boxer σκυλίτσα του Αλέξη, φίλου που έπαιζε μαζί μας. Ηλεκτρική εμείς, flamengo και Tarrega αυτός.

Όταν βρίσκαμε κάποιον να κοπανάει υποτυπωδώς τα τύμπανα, τρέχαμε για πρόβα στο θρυλικό στούντιο του Steve, ενός Άγγλου ηχολήπτη που κανείς δεν ξέρει γιατί, κατέληξε να ζει μόνιμα στις Σέρρες. Εκεί είδαμε πρώτη φορά πετάλια κιθάρας. Εκεί γράφτηκαν τα πρώτα δύο μας ντεμάκια. Ουσιαστικά, μια καλογραμμένη πρόβα με τη φωνή από πάνω. Περιείχαν τραγούδια που θα έβγαιναν παραέξω τουλάχιστον 10 χρόνια αργότερα.

Το 2004 η βάση είναι στην γκαρσονιέρα που νοίκιαζε ο Θάνος, στον Πειραιά. Πήραμε κιθάρες, ενισχυτή, πετάλια. Γράφαμε τραγούδια, κάναμε πρόβα σκηνοθετώντας στο μυαλό μας live και ηχογραφούσαμε τις ιδέες στο cool edit.
Μέχρι να ξεμπερδέψουμε με τον στρατό, πέρασαν άλλα δυο χρόνια. Προς το τέλος του 05΄βρήκαμε τη βάση μας. Κάτι φίλοι άφηναν το στούντιο τους και μπήκαμε εμείς. Στην πολυκατοικία με τα δωμάτια-αυτοσχέδια στούντιο, στην δημοτική αγορά του Πειραιά. Μπερδεμένες μυρωδιές από νωπό κρέας, κάτουρο, χόρτο, μπλουζ, πανκ, μέταλ, ρεμπέτικα, κατσαρίδες, ποντίκια, άστεγους, παρανοϊκούς, junkies . “Mαλάκες καλλιτέχνες” έγραφε ο τοίχος στον διάδρομο.

Μπάντα γίναμε όταν ήρθε ο Χρήστος Κοντός. Απάντησε σε μια αγγελία που είχαμε βάλει. Οι τρεις μας κι ο Κώστας που έπαιζε μπάσο τότε, κάναμε το πρώτο μας live στο χωριό του Θάνου, το Χιλιομόδι. Αύγουστος του 06΄, στην αυλή του “lopos”, παρέα με τους 1000mods, στους οποίους ο Θάνος έπαιζε στην αρχή.
Αργότερα ήρθαν ο Τόλης Μαΐστρος (κιθάρα) κι ο Δημήτρης Κομματάς (μπάσο). Μείναμε μαζί δυο τρία χρόνια, δουλέψαμε το υλικό απ’ την αρχή και παίξαμε σχεδόν, σε κάθε μουσικό στέκι της Αθήνας.

Το 2008 ηχογραφήσαμε το πρώτο μας επίσημο demo με τίτλο “2 αιώνες μετά”. Περιείχε 4 τραγούδια και ηχογραφήθηκε στο 222 στούντιο, στην Καλλιθέα, με τον Δημήτρη Ντελή στην ηχοληψία και τον Αλέξη (hannibal) Μπαλακάκη να συμμετέχει στην παραγωγή.
Τα πράγματα δεν κύλησαν όπως θα θέλαμε. Η εποχή δύσκολη για την ελληνόφωνη σκηνή κι έτσι ήρθε η ώρα της παύσης. Ο Χρήστος θα πήγαινε στρατό, ο Θάνος γύρισε στην Κόρινθο κι αργότερα έφυγε μόνιμα για Γλασκόβη. Οι υπόλοιποι περιπλανηθήκαμε σε διαφορετικούς δρόμους και κόσμους.

Περίπου τρία χρόνια αργότερα ξαναμαζευτήκαμε. Αρχικά, είπαμε να γράψουμε τον δίσκο που είχαμε αφήσει στη μέση, μετά θα βλέπαμε τι και πως. Με τον Γιώργο Γεραμάνη και τον Παναγιώτη Βοσκό νέα μέλη και τον φίλο Ηλία Φυλακτό, πρώην μέλος των Poem, να μας συντροφεύει στα live με το μπάσο του, εντός κι εκτός Αθήνας για μια δεκαετία.
Ονομάσαμε τον δίσκο ”Δύο Αιώνες Μετά”, όπως και το demo, αφού οι ίδιες ιστορίες υπήρχαν μέσα κι αφού τόσο μας πήρε να βγάλουμε τα τραγούδια και τις ψυχές μας παραέξω. Περιείχε 13 τραγούδια που γράφτηκαν απ’ το 2000 έως το 2009 και ηχογραφήθηκαν την άνοιξη του 2014! Με το Νίκο Ρέτσο (Gravity says i) στην ηχοληψία, τη μίξη και την παραγωγή.
Ξαναπήραμε τους δρόμους, παίξαμε σε νέα στέκια και κάναμε το τελευταίο μας live, την Πρωτομαγιά του 17΄, στην κεντρική Πλατεία της Νέας Φιλαδέλφειας με τα Υπόγεια Ρέυματα. Εκεί έκλεισε οριστικά ο κύκλος της πρώτης εποχής των Σέλας. Ταξιδέψαμε λίγο, ονειρευτήκαμε πολύ, κάναμε φίλους, καταλάβαμε πολλά… Είπαμε λιγότερα. Παίξαμε με αρκετές μπάντες της εγχώριας σκηνής, με τα μωρά στη φωτιά, τους magic de spell, τα υπόγεια ρεύματα, τους απροσάρμοστους, τον πουλικάκο, τους raining pleasure και τους abbie gale, με μπάντες που διαλύθηκαν σε μια νύχτα και με μπάντες που ακόμα κρατάνε.

Υπήρξε πάλι μια παύση κι ένα μεγάλο διάστημα που αναρωτιόμασταν για τη μουσική κατεύθυνση που θέλουμε να πάρουμε, τον ήχο, τη γλώσσα, τη σκηνή.
Δε βιαστήκαμε, κάναμε πειραματισμούς κι όταν νιώσαμε την ανάγκη, ήπιαμε δυο μπύρες και ξαναμαζευτήκαμε. Τα αρχικά μέλη, ο Ηλίας, ο Χρήστος κι ο Δημήτρης. Αντέξαμε στον χρόνο και κουβαλήσαμε ο ένας τον άλλον. Θέλαμε κάτι διαφορετικό στον ήχο μας. Και βρήκαμε τον Θάνο Τσιμιτσέλη που έπαιζε τσέλο. Για άλλο ήρθε και γι’ άλλο έμεινε. Η μουσική υπήρχε, οι στίχοι υπήρχαν, η φωτιά σιγόκαιγε και είπαμε να το ξαναπάμε. Στα 40 μας. Ξεκινήσαμε πρόβες χωρίς φωνή, ακουστικά σχεδόν. Στο σπίτι. Χειμώνα. Με lockdown, με covid, με χιόνια και αποκλεισμούς. Στήσαμε τα τραγούδια, ξαναδοκιμάσαμε τραγουδιστές και τελικά μπήκαμε οι τέσσερις μας να γράψουμε το δίσκο, Μάιο του ’22. Στον Θοδωρή Ζευκιλή (Closer, planet of zeus, tango with lions κ.α.) με τον οποίον είχαμε συνεργαστεί ξανά για ένα single των Static, ένα αγγλόφωνο project με το οποίο ασχολούμαστε περιστασιακά. Πάλι εν μέσω covid, με υποψία ισχαιμικού, με ή χωρίς χιαστό, με τον Χρήστο να παντρεύεται, το Μήτσο να τρέχει στα ποτάμια και τον Θοδωρή να πηγαινοέρχεται στην Κρήτη. Χάος… Αλλά μείναμε ενωμένοι.

Και περιμέναμε…
Και φωνάξαμε το Νίκο να έρθει και να τραγουδήσει.
Με το Νίκο είμαστε φίλοι από τα χρόνια του σχολείου ακόμα. Στο λύκειο όταν μας έβλεπες κρατούσαμε μια μπάλα ή μια κιθάρα. Παίζαμε στα διαλείμματα, στις εκδρομές, σε κοινές παρέες και σε μικρά μπαράκια.
Για πολλά χρόνια είχαμε χαθεί, όπως συνήθως συμβαίνει. Τελευταία, βρισκόμασταν πιο συχνά και κάναμε καλή παρέα. Ένα βράδυ του δώσαμε να ακούσει τα τραγούδια και του προτείναμε να έρθει να τα πει.
Ξαφνιάστηκε. Τα άκουσε, του άρεσαν και έγινε ένας από εμάς.
Αν κάτι μαθαίνεις μέσα από όλο αυτό, είναι ότι συνήθως, μόνο οι παρέες φίλων αντέχουν στο χρόνο…

“Πέρα απ’ την άκρη του κόσμου” ονομάσαμε τον δίσκο. Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου του αγαπημένου Luis Sepulveda.

Πέρα απ’ την άκρη του κόσμου…